Polemika

Genocid nad istinom

Odgovor na "Genocid nad Palestincima" Ljubise Raica objavljen u dnevniku "Danas" 28. augusta 2006.

David Mladinov

U clanku gospodina Raica "Genocid nad Palestincima" gotovo da nema ni jedne istorijske cinjenice koja nije iskrivljena, selektivno prenesena, izostavljena ili jednostavno isfabrikovana kako bi pisac clanka potkrepio svoje unapred donesene zakljucke o zlocinackim postupcima Izraela. Cilj ovog ocrnjivanja je delegitimizacija Izraela i prava Jevreja na svoju drzavu.

Od 180 drzava u svetu jedino od Izraela zahteva da dokaze kako "ima pravo" da postoji. Vekovima se Jevrejima zameralo da se ne brane, a sada im se u ironicnom obrtu zamera sto se brane. U nedavnom libanskom ratu, za koji se citav arapski svet, ukljucujuci Liban, slazu da ga je izazvala Hezbola jedino gospodin Raic optuzuje Izrael, te jos dodatno zamera Izraelcima da ih nije dovoljno poginulo.

Ni na jednom mestu u clanku gospodin Raic ne pominje da se Izrael pre sest godina povukao iz Libana na internacionalno priznatu granicu, sto su tada potvrdile Ujedinjene Nacije. Od izraelskog povlacenja pa do poslednjeg rata Hezbola je nastavila da izaziva pogranicne sukobe. Krajnji cilj Hezbole, po njihovim vlastitim recima, je unistenje drzave Izrael.

Naoruzana do zuba od strane Irana i Sirije i skrivajuci se me|u libanskim civilima, Hezbola je u poslednjem ratu ispalila 4800 raketa na severni Izrael ga|ajuci iskljucivo civile. Preko milion stanovnika Izraela provelo je mesec dana u sklonistima. Jedini razlog sto broj zrtava u Izraelu nije bio veci je dobro organizovana civilna zastita. Ove rakete su izazvale mnogobrojne sumske pozare, nanele veliku stetu izraelskim gradovima i potpuno paralizovale lokalnu ekonomiju. Me|utim svi ovi podaci ni malo ne interesuju gospodina Raica.

Postalo je vec uobicajeno da pre svakog jednostranog napada na Jevreje ili Izrael pisci unapred izjavljuju da ce ih zbog kritike proglasiti antisemitama. Gospodin Raic nije izuzetak. Ako se Jevreji kao nacija ili Izrael kao drzava sude po utopistickim, nerealnim standardima po kojima se ne ocenjuje ni jedan drugi narod ili drzava, za takav stav s pravom se moze reci kaze je antisemtiski. To ne znaci da postupci jevrejskih organzacija ili drzave Izrael ne podlezu kritici. Savetovao bih gospodinu Raicu da pogleda sajtove izraelskih novina Ha’aretza, Yneta, Jerusalem Posta i drugih pa da se uveri kako se na njihovim stranicama mogu naci kriticni stavovi ne samo Jevreja nego isto tako Arapa i ostalih i to o svakom postupku Izraela. Nazalost slicna sloboda stampe ne postoji ni u jednoj arapskoj zemlji.

 

U Izraelu danas zivi oko milion Arapa sto predstavlja oko dvadeset posto celokupnog stanovnistva zemlje. Iako gospodin Raic govori o genocidu broj izraelskih Arapa u Izraelu se od 1948. povecao za 400% kada ih je bilo oko 250,000. Mislim da je tesko pronaci bilo kakav drugi "genocid’ na svetu sa tolikim brojcanim prirastajem, navodno istrebljivane manjine. U Izraelu Arapi imaju svoje politicke partije i proporcionalni broj clanova u Knesetu (parlamentu). Tokom libanskog rata neki arapski clanovi Kneseta otvoreno su podrzavali Hezbolu. Zanimalo bi me da li gospodin Raic moze da navede slican primer iz neke druge zemlje u ratu?

Gospodin Raic ni na jednom mestu u svom clanku ne pominje skoro milion Jevreja koji su proterani iz arapskih zemalja. Danas u svim arapskim zemljama zajedno jedva da je jos preostalo oko 5000 Jevreja. Velike jevrejske zajednice koje su postojale u Iraku ili Egiptu i zivele u tim zemljama vise od hiljadu godina pre arapskog osvajanja Bliskog Istoka u potpunosti su zbrisane nakon mnogobrojnih napada i masakra. Skoro polovina sadasnjeg stanovnistva Izraela su jevrejske izbeglice iz arapskih zemalja i njihovi potomci. Dok je Izrael absorbovao sve ove Jevreje, arapske zemlje jos uvek, nakon gotovo sezdeset godina, drze palestinske izbeglice iz rata 1948. u izbeglickim logorima. Palestinci su danas jedina etnicka grupa na svetu ciju vec cetvrtu generaciju Ujedinjene Nacije potpomazu kao izbeglice.

Da bi se stvari stavile u perspektivu vazno je da se napomene da je po svojoj povrsini Izrael manji od Vojvodine i da predstavlja jednu desetinu jednog procenta zemalja na Bliskom istoku. Ako je Izrael na 0.01 svoje teritorije uspeo da integrise milione jevrejskih izbeglica, kako to da Arapi sa ogromnim bogatstvom od nafte i na 99.9 zemlje nisu bili u stanju da integrisu mnogo manji broj palestinskih izbeglica koji govore isti jezik i pripadaju istoj religiji kao ostalo stanovnistvo tog podrucja.

Izrael nije nastao kao posledica Holokausta niti kao kompenzacija za evropsko unistenje 6 miliona Jevreja. Po zavrsetku Prvog svetskog rata 1918. (dvadeset godina pre Holokausta), tadasnja Liga naroda podelila je nekadasnje teritorije Otomanskog carstva na mandate koji su dati Velikoj Britaniji i Francuskoj na upravljanje do proglasenja njihove nezavisnosti. Na taj su nacin stvorene sve sadasnje drzave na Bliskom istoku od Sirije, Iraka, Libana (kao zastite za hriscansko stanovnistvo) i Palestinskog mandata kao buduce jevrejske drzave. 1923. britanska administracija je jednostrano izdvojila 75% teritorije tadasnjeg Palestinskog mandata i formirala Transjordan( danasnji Jordan) sa Hasemitskom monarhijom, tako da je za buducu jevrejsku drzavu preostalo 25% originalne teritorije mandata. Pod arapskim pritiskom Velika Britanija je i ostatak jevrejskog mandata dalje podelila na jevrejski i arapski deo.

Jevreji su pristali na ovu nepovoljnu podelu i proglasili nezavisnost 1948. Istog dana sest okolnih arapskih zemalja napalo je Izrael s namerom da ga unisti. Da je arapski cilj bilo proglasenje palestinske drzave, a ne unistenje jevrejske, Palestinci su mogli da proglase svoju drzavu jos 1948. Iako su sve do 1967. Jordanci drzali Zapadnu obalu, a Egipat Gazu, ni u tom periodu nisu stvorili palestinsku drzavu, iako su to mogli da urade.

Za razliku od Izraela sa velikom arapskom manjinom zastupljenom u parlamentu i potpunom slobodom veroispovesti, u susednom Jordanu (sa kojim Izrael ima diplomatske odnose) po zakonu Jevrejima nije dozvoljeno da zive u toj zemlji niti da poseduju imovinu. Po ustavu Saudijske Arabije ni jedan Jevrejin ne sme tu zemlju da poseti, a kamoli da tamo zivi. Gradnja sinagoge ili crkve u Saudijskoj Arabiji ne samo da nije dozvoljena nego je kaznjiva smrtnom kaznom dok je bilo kakva verska sluzba osim islamske protuzakonita. Napustanje Islama tako|e je kaznjivo smrtnom kaznom. Da li ovi zakoni gospodinu Raicu izgledaju rasisticki ili se neosnavana optuzba za rasizam odnosi samo na Jevreje?

Gospodin Raic tvrdi da su Jevreji ubijali Palestince od 1936. ne navodeci ni jedan specifican primer. On tako|e tvrdi da su Jevreji pre nezavisnosti porusili 369 palestinskih sela i naselja. Zanimalo bi me gde je gospodin Raic nasao te podatke i o kakvim se naseljima radi i kako su Jevreji uspeli da to urade pod dobro naoruzanom britanskom administracijom koja je bila naklonjena Arapima? Doduse bilo bi mnogo lakse pronaci citav niz krvavih napada na jevrejsku zajednicu u tadasnjem Britanskom mandatu od strane Arapa. Iako mi prostor ne dozvoljava da nabrojim sve napade pomenucu samo masakr u Hebronu iz 1929. u kojem je ubijeno 469 Jevreja, a ostatak Jevreja je bio prisiljen da prebegne u Jerusalim jer im engleske trupe pod arapskim pritiskom nisu pruzile nikakvu zastitu. Ovaj pogrom na jevrejsku zajednicu u Hebronu koja je tu neprekinuto zivela od kada su Jevreji osnovali grad pre 3500 godina, organizovao je jerusalimski muftija Ha| Amin Al- Huseini. Muftiju Huseinija gospodin Raic bi trebao znati iz nasih krajeva posto je kao licni prijatelj Hitlera 1942. organizovao Handzar diviziju u Bosni od tamosnjih Muslimana. Ova divizija se borila zajedno sa SS trupama do nacistickog poraza, a bila je poznata po klanju srpskih civila.

Gospodin Raic se poziva na izraelsko neispunjavanje ugovora iz Osla, potpuno presucujuci cinjenicu da je osnovna obaveza Palestinaca po tom istom ugovoru bila da prestanu sa teroristickim napadima na Izraelce i rasformiraju militaristicke grupe. Kada ribarski brodovi sluze za krijumcarenje oruzja, a kola hitne pomoci za prevoz Kasam raketa tesko je govoriti o njihovom imunitetu.

Tacno pre godinu dana Izrael se povukao iz Gaze i prebacio u Izrael sve Jevreje koji su na tom podrucju ziveli. Staklenike koji su sluzili kao osnov jevrejske ekonomije, donosili 130 miliona dolara godisnje kroz izvoz poljoprivrednih proizvoda, a tako|e zaposljavali veliki broj Arapa iz Gaze, ostavljeni su netaknuti Palestincima na upotrebu.

Ni sedmicu dana nakon izraelskog povlacenja staklenici su unisteni, a palestinske militaristicke grupe su zapocele sa svakodnevnim bombardovanjem civila u izraelskim pogranicnim gradovima i naseljima. Situacija se dodatno pogorsala nakon sto je teroristicka organizacija Hamas dosla na vlast, odbacila mogucnost pregovora s Izraelom otvoreno se zalazuci za njegovo potpuno unistenje. To sto je Hamas dosao na vlast u demoktarskim izborima ne pravi nikakvu razliku. I Hitler je dosao na vlast na demokratskim izborima.

Israel koji se dobrovoljno povukao iz Libana i iz Gaze nema nikakvog interesa da se na te teritorije vraca niti da izaziva sukobe. Kao lakmus test moze da se postavi pitanje: [ta bi se dogodilo da sutra prestanu teroristicki napadi od strane Hamasa i Hezbole? Vec sledeceg dana doslo bi do mira, Palestinci u Gazi mogli bi da se posvete svojoj ekonomiji i izgradnji buduce palestinske drzave, a Libanci Libana. A sta bi se dogodilo kad bi Izrael prestao da se brani?

Pre mnogo godina izraelski premijer Golda Meir je rekla: "Do mira izmedju Izraela i Arapa doci ce jedino onda kada Arapi budu voleli svoju decu vise nego sto mrze nas."

Nazalost ovaj zakljucak jos je uvek tacan.

 

Aleksandar Lebl:

Pod naslovom Genocid nad Palestincima u Danasu je 28. avgusta, u rubrici Lični stav, objavljen članak profesora Ljubiše Rajića. Autor najavljuje da će biti optužen za antisemitizam, poricanje holokausta (ja pišem Holokaust) i podršku nacizmu i terorizmu, jer to, tvrdi, sleduje svakom ko kritikuje postupke države Izrael.
Razočaraću ga. Ne mislim da je antisemita zato što kritikuje postupke Izraela, tačnije rečeno njegove vlade. Takvih kritičara je veoma mnogo, pa i među Jevrejima u Izraelu i van njega. Više se ne poriče Holokaust; in je govoriti da su žrtve Holokausta postali dželati. Mnogo je onih koji smatraju da je Izrael u najnovijem sukobu primenio neproporcionalnu silu. Prof. Rajić, dakle, nije rekao ništa novo. On "samo" smatra kako nije trebalo da Jevreji dobiju svoju državu u Palestini, kako su sami krivi što ih palestinski gerilci, militanti, ekstremisti itd. (samo ne teroristi), napadaju i ubijaju, kako se brane na nedopustiv način.
Gotovo polovinu svog članka Lj. R. koristi za nabrajanje mnogobrojinh izraelskih zločina i drugih ogrešenja o pravo. Od svih optužbi ona za genocid je najbesmislenija i najbliža tvrdnjama najekstremnijih arapskih i islamističkih grupa. Lj. R. za to ne optužuje narod, nego državu. Kao da država postoji bez naroda, kao da narod nije birao (u Izraelu uvek dosad demokratski) one koji će vladati. Nigde ne kaže šta je Izrael trebalo da radi umesto onog što je radio kad je, ne jednom, bivao napadnut, kad nije bila reč o nasilju pojedinaca već država, pokreta, organizacija.

Prof. Rajić je slabo "potkovan" što se tiče istorije. Ujedinjene nacije nisu 1948. godine osnovale Izrael samo zato "da bi Jevreji dobili svoju državu nakon što su ih u Drugom svetskom ratu progonile vlasti evropskih država, a vlasti mnogih drugih država, uključujući SAD, odbijale da im pruže zaštitu". To je gotovo idiličan opis u poređenju sa stvarnošću, jer su ih nemački nacisti (a i redovna vojska) masovno ubijali gde god su ih se dočepali, bez obzira na uzrast, pol, možda promenjenu veru. I one koji su preživeli Holokaust i vratili se kućama ponegde su ubijali, kao u Kjelcu, Jedvabnu i drugim mestima u Poljskoj. Dodatni motiv za podršku stvaranju jevrejske države 1948. godine bio je za neke evropske zemlje što je to bila prilika da se oslobode svojih neželjenih građana.

Za stvaranje države jevrejskog naroda bila je većina članica UN, protiv uglavnom muslimanske zemlje. Odmah po proglašenju države, Izrael su napale armije susednih zemalja, neke opremljene, obučene i pod komandom britanskih oficira i generala.

Već iz toga se vidi kako je netačno ono što Lj. R. kaže: da je "Britanija bahato odlučila da Palestinci treba da plate za evropske grehove". Naprotiv, ona je učinila sve da ne dođe do stvaranja jevrejske države. Balfurovom deklaracijom s kraja 1917. za Jevreje u Palestini nije bila predviđena država, već samo "homeland", to će reći "zavičaj", "domaja". Između dva svetska rata, tokom i posle Drugog svetskog rata nastojala je da u Palestinu uđe što manje Jevreja i time doprinela da broj žrtava Holokausta bude znatno veći.

Prva zemlja koja je Jevrejima priznala pravo na državu u Palestini bila je Kraljevina Srbija. Po Pašićevim instrukcijama s Krfa, šef Srpske ratne misije u SAD Milenko Vesnić napisao je 27.XII 1917. kapetanu dr Davidu Albali između ostalog: "... Želim da... izrazite Vašoj jevrejskoj braći simpatije naše Vlade i našeg naroda za pravedno nastojanje da vaskrsnu svoju voljenu zemlju u Palestini... Nema drugog naroda na svetu koji simpatiše s ovim planom više od srpskog naroda. Zar mi ne prolivamo gorke suze... na dogled naše tek nedavno izgubljene voljene zemlje?"
Na I cionističkom kongresu u Bazelu 1897. doneta je odluka o stvaranju jevrejske države, a potom precizirano da to bude u Palestini, pošto su otpala druga predlagana rešenja. I pre, a naročito posle toga Jevreji su se doseljavali u Palestinu, deo Otomanske imperije. Arapi koji su je nastanjivali u ono vreme bili su daleko od toga da budu najobrazovaniji narod Bliskog istoka. Zemlja je pripadala feudalcima i Jevreji su je otkupljivali od njih, gradeći svoja naselja. Sukoba s lokalnim življem bilo je malo, umnožili su se tridesetih godina prošlog veka, podsticani i sa strane.

Uoči napada na Izrael 1948. godine palestinske vođe pozvale su svoje sunarodnike da napuste zemlju, obećavajući im povratak posle pobede. Otišlo je oko 600 hiljada. Mnogi su ostali i danas uživaju ista građanska prava kao Jevreji (nemaju iste obaveze, jer ne služe vojsku), imaju svoje partije, mesta u parlamentu itd. Tih prvih godina u Izrael se uselilo približno toliko Jevreja prognanih iz arapskih zemalja. Oni su brzo integrisani, dok palestinske izbeglice, čiji se broj do danas, kažu, utrostručio, dobrim delom i dalje žive u logorima.
 
Ne znam da li je Lj.R. ikad bio u Izraelu. Ako nije, predlažem mu da ode i na licu mesta utvrdi kakva je to zemlja, koliko su tačne njegove optužbe za zločine. Verujem da bi i posle ocene Izraela kakvu je dao, od konzularnih predstavnika "genocidne države" dobio vizu.

 

Nasilje pojedinaca ne može biti opravdanje za kolektivno kažnjavanje

Genocid nad Palestincima
Ljubiša Rajić 

Kad god neko kritikuje postupke države Izrael, odmah biva optužen za antisemitizam, poricanje holokausta i podršku nacizmu i terorizmu. Ali, faktičko proganjanje Jevreja tokom istorije i holokaust jesu jedno, a zloupotreba holokausta kao političkog oružja, kojim se već desetinama godina uspešno pobija svaka kritika politike Izraela, jeste nešto sasvim drugo. Država Izrael je osnovana 1948. da bi Jevreji dobili svoju državu nakon što su ih u Drugom svetskom ratu progonile vlasti evropskih država, a vlasti mnogih drugih država, uključujući i SAD, odbijale da im pruže zaštitu. Smeštena je u Palestinu, jer je naseljavanje Jevreja na tu teritoriju počelo još pre Drugog svetskog rata, pošto su se cionisti pozivali na Sveto pismo i pravo Jevreja da se iz progonstva vrate na svoje tlo. Velika Britanija, koja je držala pod okupacijom celo to područje, bahato je odlučila da Palestinci treba da plate za evropske grehove: u njima su na Zapadu ionako jedva videli ljude, iako su bili najobrazovaniji narod Srednjeg istoka, koji je ogromno doprineo razvoju tog područja, posebno Jordana i Kuvajta (odakle su proterani nakon okupacije Kuvajta). Čak i pre nego što je država Izrael osnovana, cionisti su proterali stanovništvo iz 369 palestinskih sela i većinom ih razrušili. Prirodno je da su se Palestinci pobunili što se preko njihove grbače rešava jedan evropski problem. A negativan i ratoboran stav arapskih zemalja prema Izraelu i odbijanje da se Izrael prihvati u bilo kakvim granicama, Palestince je oterao u još goru tragediju.

Izrael je definisan etnički, kao država jevrejskog naroda, a ne politički - kao država njenih građana. Iako u cionizmu nakon 1948. nema neposrednih predstava o rasnoj nadmoći Jevreja u smislu rezolucija UN 3379 iz 1975, Izrael zakonima i postupcima diskriminiše Palestince na osnovu njihove etničke pripadnosti, tretira ih kao građane drugog reda i praktično suvišne na jevrejskoj zemlji. Jevreji imaju čak zakonom utvrđeno pravo na povratak nakon 2000 godina izgnanstva, a palestinske izbeglice nemaju nikakvo pravo na povratak makar juče bili izgnani. Time Izrael pokazuje da Palestinci vrede manje od Jevreja, a to jeste rasizam. Takav stav je zasnovan na predstavama o kulturnoj nadmoći Jevreja i na verskim predstavama o izabranom narodu i božjem obećanju o ekskluzivnom pravu na zemlju. U tome se cionizam, kao jevrejski nacionalistički pokret, uopšte ne razlikuje od načina na koji je evropski rasizam iz 19. stoleća pravdao svoj kolonijalizam.

Država Izrael sprovodi nad Palestincima državni teror kršeći njihova osnovna ljudska i građanska prava, sprovodi potpuni aparthejd koji dobija i čisto fizički vid izgradnjom zida preko palestinskih teritorija, oduzima i uništava njihovu imovinu, zabranjuje izgradnju stanova, uništava infrastrukturu i zdravstvene, obrazovne, kulturne i verske institucije, proizvoljno proteruje i hapsi palestinske lekare, nastavnike, naučnike i političare, ograničava i zabranjuje kretanje, muči zatvorenike u tajnim zatvorima, sprečava prevoz bolesnih, porodilja i civilnih ranjenika, sprečava doturanje hrane, vode i lekova, ubija palestinske funkcionere bez suđenja i bez dokaza da su počinili bilo kakvo krivično delo, koristi višestruko neproporcionalnu silu kao odgovor na bilo kakve postupke Palestinaca, kolektivno ih kažnjava, namerno ranjava i ubija i naoružane i nenaoružane ljude, ne čineći pri tome nikakvu razliku između žena i muškaraca, mladih i starih, zdravih i bolesnih.
Palestince su ubijali u ratovima 1936, dok su se Jevreji naseljavali pre formiranja države Izrael, 1947-49, 1956, 1967, u građanskom ratu u Libanu 1975-1990, izraelskom napadu na Liban 1978. i 1982, Intifadi 1989. i svim vojnim akcijama od tada do ove poslednje. U senci rata u Libanu, Izrael uništava sve palestinsko u Gazi i strahovito pritiska Palestince u drugim delovima okupiranih teritorija. Broj ranjenih i ubijenih Palestinaca višestruko prevazilazi broj ranjenih i ubijenih Jevreja, zato što je palestinski terorizam pojedinačni, a izraelski terorizam se sprovodi uz pomoć celog državnog aparata. Za vreme najnovijeg napada na Liban, izraelski vojnici su samo u Gazi ubili skoro 200 Palestinaca (polovina su bili civili), ispalili više od 10.000 raketa, pohapsili brojne ministre i izložili Gazu sistematskom izgladnjavanju i širenju bolesti. Iako po ugovoru iz Osla Palestinci imaju prava na ribolov u zoni od 20 nautičkih milja, izraelska mornarica im nikada nije dozvolila da pređu jednu nautičku milju.Sada im praktično ne dozvoljava ni da isplove iz luke, a ako isplove, pucaju na njih, ranjavaju, ubijaju, razaraju motore i rezervoare ili im konfiskuju čamac, motor i opremu.

Zahvaljujući vojnoj podršci zapadnih zemalja i posedovanju atomskog oružja, Izrael isto postupa i prema susednim zemljama. Od 1967. Izrael isključivo nasiljem širi svoju teritoriju, tako da je njegov najveći deo zemlja oteta od Palestinaca i susednih zemalja. Sadašnji napad na Liban je tu državu po drugi put uništio i unazadio za desetine godina, što je i bio cilj. Izraelski političari otvoreno govore da nameravaju da u Libanu vojno intervenišu kad god hoće. Pri tome ne poštuju nijednu odredbu humanitarnog prava, pa ni osoblje i vozila Ujedinjenih nacija.
To što i u arapskim zemljama i među Palestincima postoje nasilje, tlačenje, diskriminacija i teror ekstremista, nije nikakvo opravdanje za izraelski državni terorizam. Da Izrael nije vodio takvu politiku, najveći deo palestinskog ekstremizma se nikada ne bi pojavio, pa ni Hezbulah, slika u ogledalu izraelskog verskog fundamentalizma i prezira prema demokratiji. Država Izrael ispunjava sve uslove da se njeni postupci prema Palestincima označe kao genocid, a napadi na susedne države kao agresorski rat. Ali Izrael će jednoga dana ipak morati ili da se svede u granice iz 1948. ili da postane država ravnopravnih građana.
I na kraju, iako nije direktno vezano za gornju polemiku:

Frederick Forsyth (Daily Express, 11/8): 

"It must surely be true that the level of lies and hypocrisy that a society can tolerate is in direct proportion to the degeneration of that culture.

Personally I am not particularly pro or anti Israel, pro or anti Arab or pro or anti Islam. But I do have a dislike of myth, hypocrisy and lies as opposed to reality, fairness and truth.

Watching the bombing of Lebanon it is impossible not to feel horror and pity for the innocent civilians killed, wounded or rendered homeless. But certain of our politicians, seeking easy populism and the cheapest round of applause in modern history, have called the Israeli response "disproportionate". Among thee politicos are Jack Straw and that master of EU negotiations William Hague.

That accusation can only mean: "disproportionate to the aggression leveled against them".  Really? Why did the accusers not mention Serbia?  What has Serbia got to do with it?  Letzs refresh our memories.

In 1999 five Nato air forces – US, British, French, Italian and German – began to plaster Yugoslavia, effectively the tiny and defenseless province of Serbia.  We were not at war with the Serbs, we had no reason to hate them, they had not attacked us and no Serbian rockets were falling on us.

But we practically bombed them back to the Stone Age.  We took out every bridge we could see.  We trashed their TV station, army barracks, airfields and motorways.

We were not fighting for our lives and no terrorists were skulking among the civilian population but we hit apartment blocks and factories anyway.  There were civilian casualties.  We did not do it for 25 days but for 73.  We bombed this little country economically back 30 years by converting its infrastructure into rubble.  Why?

We were trying to persuade one dictator, Slobodan Milosevic, to pull his troops out of Kosovo, which happened to be (and still is) a Yugoslav province.  The dictator finally cracked; shortly afterwards he was toppled but it was his fellow Serbs who did that, no Nato.

Before the destruction of Serbia, Kosovo was a nightmare of ethnic hatred.  It still is.  If we wanted to liberate the Kosovans why did we not just invade?  Why blow Serbian civilians to bits?

Here is my point.  In all those 73 days of bombing Serbia I never heard one British moralist use the word "disproportionate".

The entire point of Hezbollah is not to resolve some border dispute with Israel; its aim is to wipe Israel off the map, as expressed by Hezbollahzs master, the crazed Mahmoud Ahmadinejad of Iran. That aim includes the eradication of every Israeli Jew; i.e. genocide.

Serbia never once threatened to wipe the UK off the map or slaughter our citizens, yet Straw, in office in 1999, and Hague, leading the Conservative Party, never objected to Serbia being bombed.

As an ex-RAF officer I am persuaded the Israelis fighter pilots are hitting civilian-free targets with 95% of their strikes.  These are the hits no TV network bothers to cover.  It is the 5% that causes the coverage and the horror: wrong target, unseen civilians in the cellar, misfire, unavoidable collateral casualties.  Unavoidable?

Israel has said I effect, "If you seek to wipe us out we will defend ourselves to the death. You offer us no quarter, so we will offer none to you. But if you choose intentionally, inadvertently, or through the stupidity of your government to protect and shelter the killers among yourselves then with deepest regret, we cannot guarantee your exemption."

Yesterday we Brits learned that certain elements in our society had tried to organise a mass slaughter of citizens flying out of our airports.  We will have to take draconian measures against these enemies in our midst. Will Messrs Hague and Straw complain our methods are disproportionate? Not a chance. Now that, dear readers, is blatant hypocrisy."