Tonia sam upoznala u Izraelu, kada je po zavrsetku Akademije likovnih umjetnosti u Zagrebu sudelovao u internacionalnom projektu za podsticanje stvaralstva mladih umetnika u Aradu. Slike su mu tada licile na Chagallove i trazile put ujedinjavanja njegovih razlicitih interesa i identiteta. Snaga boje i spontanost vec su izrazavale Tonijevu uvek prisutnu radost prema zivotu, energiju, humor i znatizelju. Jevrejski motivi nastojali su, narocito tada u Izraelu, odgovoriti na pitanja "ko smo i gde pripadamo" i stvarali jedan alternativan, mozda imaginaran, ali topao i prisni svet smesten negde izmedju "juhe sa maces knedlama," jidis muzike i lakoce kretanja medju razlicitim jezicima i svetovima. Umedjuvremenu je nastavio rad i slikanje u Americi, pa onda ponovno u Zagrebu.
Jesenas smo se ponovo sreli i slike su mu bile drugacije. Niti one, niti onaj koji ih je slikao vise ne putuju. Stigli su kuci, i sada pogled kroz prozor nadomestava prostranstva i izazove sa one strane zidova sobe. U slikama koje sam odabrala to je uvek taj isti prozor koji se otvara prema basti kuce na Pantovcaku da bi svaki puta otkrio drugaciji deo vremena: prolece, zimu i sneg, sumrak, puni mesec i noc. Posmatrac ne mora da se mice sa mesta, vanjski svet se menja pred njim od slike do slike, i hteli ne hteli, utice na posmatraca, na desavanja u sobi. I odjednom postajemo svesni da nam slikar otvara jos jedan, unutarnji prozor u vlastita raspolozenja i osecanja prisutna u svakoj od tih istih i istovremeno razlicitih soba. Raskos boja i energija skrivena u potezu kistom i dalje odaju zivotnu radost, ali sad na jedan tisi I smireniji nacin. Jevrejski simboli su i dalje prisutni, ali ne vise kao tema vec kao asocijacija, cesto i skriveni, prepoznatljivi samo onima kojima su namenjeni. Tako zavesa na prozoru pred kojim je sto sa subotnjim svecama, podseca na molitveni sal, u mesecu se krije menora, a u okviru prozora plovi jedna plava riba. U slici "Povorka" prozor je zamenjen hupom, vencanim baldahinom, koji sam simbolicno predstavlja sobu, ogranicenje u prostoru, izolovanost od vanjskog sveta u kojem se stvara savez. Ali umesto ujedinjenja mlade i maldozenje, pod Tonievom hupom prolazi povorka Hasida, predvodjena umornim, belim konjem. Mozda ta povorka najbolje odrazava slikarev stav za koga jevrejski ikonografski elementi postaju deo "zivotne ikonografije." "Oni su," da se na kraju posluzim Tonievim recima, "dio familijarnog ili etnickog naslijedja 'koje nismo mogli izabrati,' ali nisu presudni za umjetnost koja je izraz neceg potpuno osobnog."
Mia Rajner