prvi put objavljena poezija A. Sidrana 

KOSMOS – ŠTASMOS

Za Mirzu Ibrahimpašića

 Svejedno što je

Kroz naše krajeve

Protutnjao užas

Ni kamen na kamenu

Nije ostavio

Svejedno što su

Po Bosni

Rijeke pocrvenjele od krvi

Svejedno što su silne

Oplakale majke

Svjedno što su

Oni

Od nas stoput gori

Stotinu hiljada sestara

Od stotinu hiljada braće

Rastavili

Svejedno što nas više

Po Svijetu ima

Nego što nas je

Kod svojih kuća ostalo

Svejedno, svejedno, svejedno

I danas danile

Tri frtalja bivše Jugoslavije

A Bosna haman cijela

Ne zna i ne umije

Čim popije čašicu dvije

Zapjevati drukčije

Nego

Kad ja pođoh na Bembašu

Na Bembašu na vodu

Pa po lojtrici gor

Pa po lojtrici dol

Biljana platno beleše

Na ohridskite izvori

Oj Moravo, oj Moravo

Moje selo ravno

Skalinada, skalinada

Skalinada, skalinada

Šta onda čovjek

Da pomisli i kaže

Mora da je nešto

I krupno i važno i fino

U toj ideji

Postojalo i bilo

I cijela ta pizdarija

Oko Jugoslavije

Mora da je bila

Jedna sasvim dobra stvar

Ali

Ko smo onda to – mi ?

Šta smo onda –

Sunce mu poljubim ! –

Ti – mi  ?

Kornjače

Žabe

Krmci

Il barabe ?

Ako stvari jesu

Takve kakve

Očigledno jesu

Cijelome bi svijetu

Bilo mnogo bolje

Da nas

Jednostavno

Nema

A i mi

Da konačno

Odahnemo dušom