prvi put objavljena poezija A. Sidrana 

 

KOSMOS – ŠTASMOS

 

Za Mirzu Ibrahimpašića

 

 Svejedno što je

Kroz naše krajeve

Protutnjao užas

 

Ni kamen na kamenu

Nije ostavio

 

Svejedno što su

Po Bosni

Rijeke pocrvenjele od krvi

Svejedno što su silne

Oplakale majke

Svjedno što su

Oni

Od nas stoput gori

Stotinu hiljada sestara

Od stotinu hiljada braće

Rastavili

Svejedno što nas više

Po Svijetu ima

Nego što nas je

Kod svojih kuća ostalo

 

Svejedno, svejedno, svejedno

 

I danas danile

Tri frtalja bivše Jugoslavije

A Bosna haman cijela

Ne zna i ne umije

Čim popije čašicu dvije

Zapjevati drukčije

Nego

 

Kad ja pođoh na Bembašu

Na Bembašu na vodu

 

Pa po lojtrici gor

Pa po lojtrici dol

 

Biljana platno beleše

Na ohridskite izvori

 

Oj Moravo, oj Moravo

Moje selo ravno

 

Skalinada, skalinada

Skalinada, skalinada

 

Šta onda čovjek

Da pomisli i kaže

 

Mora da je nešto

I krupno i važno i fino

U toj ideji

Postojalo i bilo

I cijela ta pizdarija

Oko Jugoslavije

Mora da je bila

Jedna sasvim dobra stvar

 

Ali

Ko smo onda to – mi ?

Šta smo onda –

Sunce mu poljubim ! –

Ti – mi  ?

 

Kornjače

Žabe

Krmci

Il barabe ?

 

Ako stvari jesu

Takve kakve

Očigledno jesu

Cijelome bi svijetu

Bilo mnogo bolje

Da nas

Jednostavno

Nema

 

A i mi

Da konačno

Odahnemo dušom