Aleksandar Dov Štajner 1913-1971

Alisa Štajner 1919-2000

Tamara Štajner Popović 1948-2012

stari novi spomenik

Aleksandar Dov Štajner

  *** 

Prenosimo iz Jevrejskog pregleda, novembar 1971 - napisao L. Kadelburg

Smrt Aleksandra-Dova Štajnera predstavlja kraj jednog dugog i plodnog ljudskog i jevrejskog života. Ta smrt, iako nije došla iznenadno - prethodila joj je duga i opaka bolest - vrlo teško nas je pogodila i bolno je odjeknula u celoj organizovanoj jevrejskoj zajednici Jugoslavije, jer je Dov Štajner sve svoje umne i fizičke snage posvetio toj svojoj zajednici koju je voleo iznad svega. U Dovu Štajneru Savez jevrejskih opština gubi svoga potpredsednika i aktivistu kome je postala životna preokupacija unapređivanje jevrejskog kulturnog rada i pun sadržaj i zamah omladinskog rada. Jevrejska opština u Beogradu izgubila je svoga predsednika
koji je za vrlo kratko vreme uspeo da u nju unese novi elan i novi tempo sa težnjom da Opština bude uvek centar u kome će se okupljati sve ono što jevrejski oseća i misli i u kome će se razviti pravi sadržaj jevrejskog života.

Dov Štajner rodio se u Temišvaru 1913. godine, a kao omladinac živeo je u Subotici, Zagrebu i Beogradu. Od najranije mladosti bio je aktivan u jevrejskom omladinskom pokretu i isticao se na svim poljima jevrejskog života i rada. Naročito je bio zapažen u pokretu Hašomer Hacaira i Tehelet Lavana,  učestvovao je na hahšari, predano je vršio zadatke koje mu je zajednica poverila uoči drugog svetskog rata oko smeštaja i zbrinjavanja izbeglica iz Nemačke, Austrije i Čehoslovačke koji su se zatekli u Jugoslaviji bežeći ispred ubitačnog hitlerovskog gonjenja.

Kao rezervni oficir bivše jugoslovenske vojske bio je u drugom svetskom ratu zarobljen i kao nemački ratni zarobljenik proveo u žicama teške četiri godine stradanja i borbe. Dov Štajner nije pasivno čekao da dođe oslobođenje već se od samog početka opredelio za rad i organizovanje najnaprednijih snaga toga perioda istorije za borbu protiv fašizma i nacizma u teškim uslovima zarobljeničkog života i nacističkog progona. Očeličio se u borbi za napredno, ljudsko i pravično, postao je borcem za pravo čoveka i ravnopravnost, za bolju budućnost celog čovečanstva, za socijalizam u kome će i jevrejska zajednica imati sva prava.

Posle oslobođenja i povratka u oslobođenu zemlju stavio se na raspolaganje društvenoj zajednici u kojoj je radio na raznim privrednim zadacima i državnim i privrednim organizacijama. Ali je istovremeno sve do svoje smrti 2. novembra 1971. godine neumorno služio i svojoj jevrejskoj zajednici. Toj svojoj zajednici služio je i u poslednjim danima života, čak i onda kada ga je teška bolest nemilosrdno mučila i iscrpljivala.

Od oslobodenja Dov Štajner je bio neprekidno na raznim funkcijama u jevrejskoj zajednici Jugoslavije: član Autonomnog odbora za pomoć, član Izvršnog odbora Saveza jevrejskih opština Jugoslavije, u dva maha predsednik Jevrejske opštine u Beogradu na kojoj ga je funkciji zatekla i smrt, kada je bio i potpredsednik Saveza. U jevrejskom javnom radu posebnu ljubav je pokazivao prema kulturnoj delatonsti i radu sa decom i omladinom.

Staranje o prenošenju jevrejskih tradicija, etike i kulture na mlade i najmlađe bili su uvek u centru pažnje Dova Štajnera.
I u jevrejskim organizacijama u Izraelu i u svetu Dov Štajner bio je poznat kao neumoran poslenik za dobro svoje uže zajednice i Jevrejstva uopšte i zbog toga je uživao veliki ugled.
Zajednica deli tugu sa porodicom dragog pokojnika, sa suprugom Alisom, kćerkom Tamarom, unukom Danom, majkom, bratom, zetom i ostalima. Svi ćemo sačuvati trajnu uspomenu i sa zahvalnošću se sećati dragog pokojnika.

Neka je slava Dovu Štajneru!