David-Dida de Majo rođen je 1906. u Beogradu, u porodici sefardskih Jevreja. Njegovo detinjstvo obeležilo je višegodišnje odvajanje od roditelja, nakon što je Didu i njegovu sestru početak Prvog svetskog rata zatekao u Beču. Oni su razdoblje od jula 1914. do januara 1917. proveli u Beču, kao i u nekoliko austrougarskih logora za internaciju srpskih zarobljenika.
Nakon školovanja u rodnom gradu, Dida 1925. ponovo boravi u Beču, gde u ateljeu profesora Požedajeva stiče znanja iz crtačke i grafičke veštine. U Beču, u pozorištu Josefstadt Theatar, sarađuje na izradi kostima i scenografije za predstavu „San letnje noći“, pod rukovodstvom reditelja Maksa Rajnharta. Krajem 1925. odlazi u Pariz, gde boravi do 1932. Po dolasku u Pariz Dida u jednom kosmopolitskom okruženju sarađuje sa brojnim umetnicima iz oblasti primenjenih umetnosti, pozorišta i filma. Najpre sarađuje kao kostimograf u pozorištu Moulin Rouge, potom se školuje na privatnoj akademiji poznatog slikara i likovnog pedagoga Andre Lota, kao i na akademiji Grande Chaumiere, kao učenik čuvenog Burdela. Takođe, sarađuje sa mladim i neafirmisanim filmskim rediteljima Albertom Kavalkantijem, Luisom Bunjuelom i Žanom Renoarom, kao jedan od saradnika na izradi scenografija za njihove filmove. Likovno je osmislio rešenja za plakate dva Kavalkantijeva filma iz 1927. („Yvette“ i „Le Petite Lillie“). U saradnji sa nadrealističkim apostatama Monijem de Bulijem, Žanom Karivom, Klodom Serneom i Arturom Adamovom pokrenuo je efemerni umetnički časopis „Discontinuité“. Krajem dvadesetih zajedno sa Monijem de Bulijem priključiće se grupi avangardnih umetnika okupljenih oko časopisa „Le Grand Jeu“, koji su uređivali pesnici Rože Žilber Lekont i Rene Domal.
Po povratku u Beograd 1932, Dida uspostavlja prijateljstvo sa članovima beogradskog nadrealističkog kruga. Tokom 1934. postaje član zabranjene Komunističke partije Jugoslavije i njegov dotadašnji umetnički ideal biva zauvek podređen revolucionarnom idealu. Uhapšen je naredne godine. Nakon desetodnevnog mučenja u zatvoru Specijalne policije, pokušao je samoubistvo. Osuđen je na dve godine robije, koje je izdržavao u zatvoru u Sremskoj Mitrovici. Po izlasku sa robije, u leto 1937, kao grafičar sarađuje na izradi stotinu i pedeset falsifikovanih putnih isprava za jugoslovenske dobrovoljce na putu za Španiju. Nakon što je policija sredinom 1938. otkrila njegovu delatnost, bio je prinuđen da ilegalno emigrira u Francusku.
Po dolasku u Pariz Dida privremeno obavlja dužnost sekretara jugoslovenske sekcije Komiteta za pomoć republikanskoj Španiji. Posle okupacije Pariza odlazi u južni neokupirani deo Francuske gde će u Brivu, u regionu Koreze, provesti najveći deo rata, bez vesti o brojnoj familiji u Beogradu, koja nije preživela holokaust. U Brivu, početkom četrdesetih, učestvuje na nekoliko kolektivnih izložbi. Uspostavlja poznanstvo sa Lujem Aragonom, Elzom Triole i Anrijem Matisom. Nakon što su nacisti okupirali južnu Francusku, postaje jedan od organizatora pokreta otpora (FTPF-MOI), u regionu Koreze. Kapetan Dida de Majo, avgusta 1944, kao organizator učestvuje u spašavanju književnika Andrea Malroa iz gestapovskog zatvora u Tuluzu. Sredinom 1945. Dida se vratio u oslobođenu Jugoslaviju.
Zbog predratnog sukoba sa pojedincima iz partijske nomenklature, Dida biva marginalizovan nakon povratka u Beograd. Početkom 1946. oženiće se sa Beograđankom Mirom Šoten. Uhapšen je septembra 1948, navodno zbog podržavanja stavova iz „Rezolucije Informbiroa“. Nakon jednogodišnjeg boravka po raznim beogradskim zatvorima, sproveden je u logor na Golom otoku, gde je mučen i ponižavan. Dida će na Golom otoku provesti četiri godine, najpre u logoru Stara žica, potom u specijalnom logoru Petrova rupa. U uspomenama golootočkih logoraša ličnost Dide de Majo ostaje primer izrazite humanosti.
Nakon povratka iz logora zaposlio se u novoosnovanom Beogradskom grafičkom zavodu. U toku desetak godina Dida de Majo je likovno i tehnički opremio preko stotinu knjiga, kao i velik broj naučnih časopisa. Krajem pedesetih godina odbija ponudu tadašnjeg ministra kulture u vladi Republike Francuske, Andrea Malroa, da se sa porodicom preseli u Francusku. Umro je 1964. u Beogradu. Nakon smrti gotovo potpuno je zaboravljen.
Najveći broj likovnih radova Dide de Majo zagubljen je ili uništen tokom vremena, tako da je vrlo teško steći uvid u njegov likovni opus.
ostale izlozbe iz ovog ciklusa